Vrlo zanimljiv i ilustrativan nam je ovaj široko rasprostranjeni trend po kojem pojedinci na društvenim mrežama svoje profilne fotografije uokviruju nezvaničnim ANTIFA sloganom „sometimes antisocial always antifascist“ ili u prevodu „ponekad antisocijalan uvek antifašista“. Glavni cilj ovog slogana jeste da izrazi duboki nesklad između „antifašističkih“ stavova tog pojedinca i preovlađujućih društvenih normi, a iz tog nesklada proizilazE frustracija, ogorčenje, bes i sveopšti antisocijalni stav usmeren protiv tog i takvog društva.
Ipak, ako malo bolje razmislimo o značenju ovog slogana, vrlo brzo ćemo uočiti njegove unutrašnje kontradiktornosti koje nas upućuju i na suštinska ograničenja dominatnog oblika „antifašizma“ u savremenom društvu. Na prvom mestu uviđamo suštinski nesklad između ideje antifašizma i antisocijalnog stava. Antisocijalni stav se razume kao određeno psihološko stanje u kojem pojedinac doživljava samog sebe kao jedinku koja je u potpunosti otuđena od društva i u latentnom ili otvorenom sukobu sa društvom. Zbog toga se najčešče nasilinici, serijske ubice i kriminalci opisuju kao antisocijalne ličnosti. Sa druge strane, istorijski antifašizam se zasniva na suprotstavljanju antisocijalnim političkim opcijama (nacizmu, fašizmu) proisteklim iz vladajuće klase. Pored toga, istorijski antifašizam ima snažno uporište u socijalizmu, dakle ideologiji koja se zalaže ZA društvenost, odnosno ZA unapređenje društvenih odnosa kroz brisanje nejednakosti i širenje društvene solidarnosti.
Svesni smo i da ovaj slogan ima delom šaljivi karakter, ali i pored toga, on izuzetno dobro oslikava ideološku osnovu savremenog „antifašizma“. Osim te suštinske kontradiktornosti između antifašizma i antisocijalnog stava koju smo već objasnili, iz ovog slogana se iščitava i implicitna kulturalizacija ili podruštvljavanje fašističkih tendencija u društvu, koje odaje liberalni, idealistički i u krajnjoj instanci desničarski karakter ovog slogana. Marksistička, materijalistička doktrina nas upućuje da društvene fenomene tumačimo u kontekstu dominantnog sistema političkih i ekonomskih odnosa pa se tako fašizam tumači kao ideologija i politički pokret koji nastaje u cilju odbrane i očuvanja kapitalističkog sistema u momentima duboke krize. Sa druge strane, „antisocijalni antifašisti“ tumače fašizam kao večitu konstantnu i odraz zatupljenosti, zaostalosti i nedostatka modernosti širokih narodnih masa. U tom smislu, oni fenomen fašizma kulturalizuju i za njega krive zaostalost narodnih masa i tradicionalnu kulturu a ne kapitalizam. Fašizam postaje kulturni, a ne političko-ekonomski problem.
Savremeni antifašisti će ponekad reći i po koju negativnu reč o kapitalizmu, međutim, njihovi slogani i analize se uvek svode na idealističke i moralističke poruke u kojima se za sve probleme krivi zatucani i zaglupljeni „običan čovek“ i njegova primitivna kultura, a ne kapitalizam kao dominantni političko-ekonomski sistem. Na tom tragu leži i odgovor na pitanje zašto levica koju su u postsocijalizmu oblikovali imperijalisti nije više u stanju da mobiliše narodne mase.
